Tanrı’nın Yüreğini Aramak

Davut’un morali çok bozulabilirdi. Saul onu öldürtmeye çalıştığından Filistliler’in ülkesine kaçmaya zorlamıştı. Davut şimdi düşmanın ülkesindeydi ve kendi ülkesine karşı savaşa gitmişti. Ancak Filistliler ona güvenmedikleri için onu savaştan eve yollamışlardı. Üç günlük yoldan sonra evine ulaştığında, evinin ve sadık izleyicilerinin evlerinin Amalekliler tarafından yakıldığını görmüştü. Amalekliler ailelerini alıp götürmüşlerdi. Esir alınanlar arasında Davut’un karılarından ikisi de vardı. En büyük hayal kırıklığı, izleyicilerinin kendisini taşlamaktan söz etmeleri olmuştu.

Davut, Tanrı’nın gönlüne uygun biriydi çünkü sürekli olarak duada Tanrı’nın yüreğini arıyordu. “Neredesin?” diye sorarak Tanrı’ya meydan okumak yerine, Tanrısı Rab’de güç buluyordu. Her gün Tanrı’yı arzulaması, çok stres dolu deneyimlere Tanrı’dan kuşku duymadan katlanmasına yardımcı oldu. Bundan uzun yıllar önce de, koyunlarını bir ayının ve aslanın pençelerinden korumaya yardım etmesi için Tanrı’ya güvenmişti. Daha sonra, devin haykırmasını duyduğunda, verdiği yanıt yine aynı olmuştu: “Rab kurtaracaktır.” Ve şimdi, bir insan sürüsü güderken de, “Tanrım, ne yapmalıyım?” diye sormaktaydı. Tanrı, Amelekliler’in peşlerinden gitmesini söylediğinde onları takip edip ordularını yenmişti. Ganimetleri, kendisi için değil, Saul kendisini kovalarken kendisine barınak sağlamış olan Yahuda toplulukları için geri getirmişti. Davut, yıllarca Tanrı’nın yüreğini arayarak, en zor durumlarda bile Tanrı tarafından kullanılmaya hazır olmuştu. Tanrı’nın en çok kullandıkları, Kendi yüreklerini araştırma alışkanlığında olanlardır.