Pavlus Atina’da

Pavlus Atina’ya vardığında, kenti putlarla dolu görünce yüreğinde derin bir acı duydu. Bu nedenle, gerek havrada Yahudiler’le ve Tanrı’ya tapan yabancılarla, gerek her gün çarşı meydanında karşılaştığı kişilerle tartışıp durdu. Atinalılar iyi bir tartışmayı severlerdi. Pavlus Atina’da Epikürcü¹ ve Stoacı² bazı filozoflarla karşılaştı. O zamanki felsefi okullardan Pavlus’a en yakın olanı Stoacılar’dı. Zaten ünlü Stoacılar’dan bazıları Tarsuslu’ydu. Pavlus daha çocuk iken Stoacı öğretilerle karşılaşmış olabilir. Pavlus’un öğretisinde Stoacılığı destekleyen öğeler de vardı. Fakat Stoacılar ve Pavlus arasında oldukça önemli farklar bulunmaktaydı. Stoacılar dünya ve insanlarla ilgileniyorlardı. Oysa Pavlus’un müjdelediği Hristiyanlık bambaşkaydı. Onun temeli İsa Mesih’in tarihsel yaşamı, ölümü ve dirilişiydi. Stoacılar’ın tanrısı somut değildi. Bazen akla aitti, bazen de dünyaya bağlıydı. Stoacılar, “Tanrı’yı bilmiyoruz, ancak bir tanrının var olduğunu biliyoruz” diyorlardı. Pavlus’un Tanrısı ise Mesih’te açıklanan kişisel varlıktı. Stoacılar’a göre kurtuluş kendimizde bulunur. Yaşamın hedefi kişisel ve evrensel doğayla anlaşmaktır. Doğaya göre yaşamak bereketliydi. Pavlus’a göre ise kurtuluş İsa Mesih’e boyun eğmekle kazanılabilirdi. Kısacası Stoacılık ümitsizliğin diniydi.

Pavlus Atina’da Epikürcü ve Stoacı filozoflarla atışınca, onlar da onu alıp Ares Tepesi Kurulu’na³ götürdüler⁴.

 

---